Een verassende film. De tekst is niet echt goed leesbaar maar deinhoud spreekt voor zich.
De jeugd van tegenwoordig. Die deug(t)niet?
vrijdag 27 maart 2009
vrijdag 20 maart 2009
48 % komt niet. Waarom verbaasd iedereen zich hierover?
Het RIVM heeft laten weten dat bijna de helft van de meisjes die zijn uitgenodigd voor het vaccinatieprogramma tegen baarmoederhalskanker niet is op komen dagen. Grote koppen in de krant en iedereen verbaasd zich hierover.
De oorzaak hiervan zouden "indianen verhalen" op het internet zijn.
(zijn indianen geen "natives" ,zie mijn bericht "how it was won").
Naar mijn stellige overtuiging zijn niet de "indianenverhalen" de oorzaak maar is dit te wijten aan een totaal verkeerde inschatting van de doelgroep en dus het falen om deze groep op juiste wijze te bereiken.
De doelgroep: meisjes tussen de 13 en 16 jaar. (digital natives)
Het doel: allemaal een prik tegen een bacterie die baarmoederhalskanker veroorzaakt.
Moet ik nog verder gaan of is het al duidelijk.
We proberen onze kinderen op te laten groeien in een wereld die niet meer is te vergelijken met die uit onze jeugd. De achterbank/ Youtube generatie die al jaren zelf aan allerlei informatie moet komen en continu met elkaar in contact staat via Hyves, MSN en SMS, sturen wij plotseling een BRIEF. ( deze kinderen krijgen nooit brieven!!! zelfs liefdesbrieven gaan via het net)
Wat hadden de GGD en het RIVM gedacht? Dat deze meisjes de in de brief genoemde datum netjes in hun agenda zouden zetten er vervolgens gewoon op zouden komen dagen? Misschien nog wel even braaf de website van deze instanties opzochten voor meer informatie en verder nergens gingen kijken en vooral niet met hun klasgenoten hierover zouden praten.
Natuurlijk zijn de meisjes op het internet gaan kijken. Ze wilde natuurlijk weten wat er van hen verwacht werd. En waarom ze nu een prik moesten krijgen. Onderling spreken ze elkaar wel eens en vragen dan "wat ga jij doen?" Op het internet vonden ze allerlei informatie over deze vaccinatie. Op Youtube circuleren zelfs filmpjes met oproepen om er vooral niet aan mee te doen. En verhalen over gruwelijke afloop. Twintig jaar geleden was het een stuk moeilijker geweest om deze (mis)informatie te vinden en vrijwel onmogelijk om zelf deze informatie te verspreiden. Vandaag de dag is dit echter een koud kunstje. Niet alleen hebben de dames heel snel een grote diversiteit aan informatie, ideeën en meningen gevonden, ze hebben deze ook nog eens verspreid in een tempo dat zelfs het kwaadaardigste computervirus niet voor elkaar krijgt. Via de hen bekende communicatie kanalen beschikt de gehele doelgroep binnen de kortste keren over "alle" gezamenlijk gevonden informatie. De dag daarna wordt op school alles in de wandelgang nog eens doorgesproken en groeien de"indianen" verhalen.
De arme kinderen, ze zagen door de bomen het bos niet meer.
Het probleem dat hierbij komt kijken is dat deze meisjes helemaal niet goed blijken te zijn in het beoordelen deze overload aan informatie en meningen. Ze zijn wel gewend om een overdaad aan informatie over zich heen te krijgen (gevraagd en ongevraagd) Maar in hun wereld is een film op Youtube van even grote (of zelfs grotere) waarde als een brief van de overheid. De autoriteit van een overheidsinstantie wordt niet vanzelfsprekend erkend. Niemand heeft ze ooit geleerd om "mediawijs" te zijn. Verder is normaal voor deze leeftijd dat de mening van de "peers" telt en dat aan die van de overheid, school en ouders per definitie wordt getwijfeld.
!!!Meisjes van 14 laten zich niet prikken om dat pappa dat zegt!!!!
Omdat ikzelf een dochter van 14 jaar heb was ik de laatste weken ook betrokken bij dit proces. Ook ik had moeite om uit de verschillende media, de verschillende invalshoeken te vinden, te lezen, op waarde te bepalen en om tot mening te komen ( ik beschouw de overheid niet per definitie als autoriteit die alleen het beste met mij en mijn dochter voor heeft).
In dit proces heeft met name de moeder van mijn dochter haar geholpen om tot een goede keuze te komen. Maar het ging niet zonder slag of stoot(wat is waar, wat is goed, wie heeft gelijk enz..). Ze is ondanks alles tot een goed oordeel gekomen en heeft zich gisteren laten prikken.
In dit verhaal wil ik ook nog even kwijt dat ook de school van mijn dochter een kans heeft laten liggen om de meisjes te leren goed met media en informatie om te gaan (mediawijsheid is toch een belangrijk begrip). Op een ouderavond van de school van mijn dochter kaartte haar moeder dit onderwerp aan. Het bleek dat de school zich heel bewust uit de discussie heeft gehouden. Ook enkele andere ouders bleken, zelfs vrij fel, tegen inmenging van de school te zijn, "dit onderwerp hoort thuis bij huisarts en GGD". De school heeft dus heel bewust het onderwerp uit de klas gehouden en de meisjes er zelf op de wandelgang en op het plein mee laten rondzwemmen. (Over de "autoriteit" van de overheidsinstantie heb ik al geschreven.)
Een school die zich volgens het lesprogramma goed inzet om leerlingen te oefenen in redeneren en debatteren laat het volledig afweten als het een keer "voor het echie" is. Ze laten de leerlingen hier dwalen en aan hun lot over.
Kortom.
Het verbaasd mij niet dat de opkomst voor deze vaccinatieronde zo laag is. Overheid en onderwijs hebben de doelgroep totaal onderschat en zelfs maar wat laten zwemmen. Ondertussen roepen ze heel hard dat allerlei informatie op het internet heel fout is.
Het wordt tijd dat de genoemde instanties inzien dat dit echt een heel andere bevolkingsgroep is dan de leerlingen van 20 jaar geleden of de volwassenen van nu.
Ze denken anders, ze gaan anders met informatie om en "autoriteit" dat heb je niet, dat moet je verdienen en waar maken.
De oorzaak hiervan zouden "indianen verhalen" op het internet zijn.
(zijn indianen geen "natives" ,zie mijn bericht "how it was won").
Naar mijn stellige overtuiging zijn niet de "indianenverhalen" de oorzaak maar is dit te wijten aan een totaal verkeerde inschatting van de doelgroep en dus het falen om deze groep op juiste wijze te bereiken.
De doelgroep: meisjes tussen de 13 en 16 jaar. (digital natives)
Het doel: allemaal een prik tegen een bacterie die baarmoederhalskanker veroorzaakt.
De uitnodiging: middels "een brief"
Meer informatie: in flyers en ergens op een website van een instantie die RIVM heet schijnt ook informatie te staan en ,o ja, ook iets op een website van een GGD of zo!!!!Moet ik nog verder gaan of is het al duidelijk.
We proberen onze kinderen op te laten groeien in een wereld die niet meer is te vergelijken met die uit onze jeugd. De achterbank/ Youtube generatie die al jaren zelf aan allerlei informatie moet komen en continu met elkaar in contact staat via Hyves, MSN en SMS, sturen wij plotseling een BRIEF. ( deze kinderen krijgen nooit brieven!!! zelfs liefdesbrieven gaan via het net)
Wat hadden de GGD en het RIVM gedacht? Dat deze meisjes de in de brief genoemde datum netjes in hun agenda zouden zetten er vervolgens gewoon op zouden komen dagen? Misschien nog wel even braaf de website van deze instanties opzochten voor meer informatie en verder nergens gingen kijken en vooral niet met hun klasgenoten hierover zouden praten.
Natuurlijk zijn de meisjes op het internet gaan kijken. Ze wilde natuurlijk weten wat er van hen verwacht werd. En waarom ze nu een prik moesten krijgen. Onderling spreken ze elkaar wel eens en vragen dan "wat ga jij doen?" Op het internet vonden ze allerlei informatie over deze vaccinatie. Op Youtube circuleren zelfs filmpjes met oproepen om er vooral niet aan mee te doen. En verhalen over gruwelijke afloop. Twintig jaar geleden was het een stuk moeilijker geweest om deze (mis)informatie te vinden en vrijwel onmogelijk om zelf deze informatie te verspreiden. Vandaag de dag is dit echter een koud kunstje. Niet alleen hebben de dames heel snel een grote diversiteit aan informatie, ideeën en meningen gevonden, ze hebben deze ook nog eens verspreid in een tempo dat zelfs het kwaadaardigste computervirus niet voor elkaar krijgt. Via de hen bekende communicatie kanalen beschikt de gehele doelgroep binnen de kortste keren over "alle" gezamenlijk gevonden informatie. De dag daarna wordt op school alles in de wandelgang nog eens doorgesproken en groeien de"indianen" verhalen.
De arme kinderen, ze zagen door de bomen het bos niet meer.
Het probleem dat hierbij komt kijken is dat deze meisjes helemaal niet goed blijken te zijn in het beoordelen deze overload aan informatie en meningen. Ze zijn wel gewend om een overdaad aan informatie over zich heen te krijgen (gevraagd en ongevraagd) Maar in hun wereld is een film op Youtube van even grote (of zelfs grotere) waarde als een brief van de overheid. De autoriteit van een overheidsinstantie wordt niet vanzelfsprekend erkend. Niemand heeft ze ooit geleerd om "mediawijs" te zijn. Verder is normaal voor deze leeftijd dat de mening van de "peers" telt en dat aan die van de overheid, school en ouders per definitie wordt getwijfeld.
!!!Meisjes van 14 laten zich niet prikken om dat pappa dat zegt!!!!
Omdat ikzelf een dochter van 14 jaar heb was ik de laatste weken ook betrokken bij dit proces. Ook ik had moeite om uit de verschillende media, de verschillende invalshoeken te vinden, te lezen, op waarde te bepalen en om tot mening te komen ( ik beschouw de overheid niet per definitie als autoriteit die alleen het beste met mij en mijn dochter voor heeft).
In dit proces heeft met name de moeder van mijn dochter haar geholpen om tot een goede keuze te komen. Maar het ging niet zonder slag of stoot(wat is waar, wat is goed, wie heeft gelijk enz..). Ze is ondanks alles tot een goed oordeel gekomen en heeft zich gisteren laten prikken.
In dit verhaal wil ik ook nog even kwijt dat ook de school van mijn dochter een kans heeft laten liggen om de meisjes te leren goed met media en informatie om te gaan (mediawijsheid is toch een belangrijk begrip). Op een ouderavond van de school van mijn dochter kaartte haar moeder dit onderwerp aan. Het bleek dat de school zich heel bewust uit de discussie heeft gehouden. Ook enkele andere ouders bleken, zelfs vrij fel, tegen inmenging van de school te zijn, "dit onderwerp hoort thuis bij huisarts en GGD". De school heeft dus heel bewust het onderwerp uit de klas gehouden en de meisjes er zelf op de wandelgang en op het plein mee laten rondzwemmen. (Over de "autoriteit" van de overheidsinstantie heb ik al geschreven.)
Een school die zich volgens het lesprogramma goed inzet om leerlingen te oefenen in redeneren en debatteren laat het volledig afweten als het een keer "voor het echie" is. Ze laten de leerlingen hier dwalen en aan hun lot over.
Kortom.
Het verbaasd mij niet dat de opkomst voor deze vaccinatieronde zo laag is. Overheid en onderwijs hebben de doelgroep totaal onderschat en zelfs maar wat laten zwemmen. Ondertussen roepen ze heel hard dat allerlei informatie op het internet heel fout is.
Het wordt tijd dat de genoemde instanties inzien dat dit echt een heel andere bevolkingsgroep is dan de leerlingen van 20 jaar geleden of de volwassenen van nu.
Ze denken anders, ze gaan anders met informatie om en "autoriteit" dat heb je niet, dat moet je verdienen en waar maken.
How it was won
Kort geleden had ik een korte Twitter conversatie met Willem Karssenberg over de termem
"digital natives" en "digital immigrants". Hij noemt zichzelf digital Parent. Een term die ik ook graag gebruik maar voor mijn gevoel nog niet geheel de lading dekt.
Zojuist vernam ik op het radio journaal dat "het Internet" vandaag 20 jaar bestaat. Het internet... in eerste instantie door een relatief kleine groep opgezet, bewerkt, bezocht en gebruikt.
Vandaag de dag kunnen we ons voorstellen dat leven zonder internet erg lastig wordt. In het radio journaal waren mensen aan het woord die naar hun menig gewoon weer konden terugkeren naar de tijd van brieven en postkaarten sturen. Betalen met een girokaart (pasje, handtekening, bedrag met de hand invullen, foutje doorscheuren). Naar mijn idee is niets minder waar. We kunnen en we willen niet terug. We zijn allemaal "noodgedwongen" op zijn minst immigranten.
Mijn kinderen (ja ik gebruik graag mijn kinderen als voorbeeld ) zijn van de jongste generatie. Je kan ze met recht "digital natives" noemen. Ze maken klakkeloos gebruik van de informatie en communicatie mogelijkheden. Maar zijn niet de eerste die nieuwe ontwikkelingen oppakken en toepassen.
Hoe zit het met mij? Ik behoor tot een groep mensen die vroeg met ict en internet actief was. De "early adopters". Mijn werk en missie is om anderen (immigants en natives in het onderwijs) deze nieuwe wereld te laten zien, de weg te wijzen, en om nieuwe stukken aan te bouwen en in gebruik te nemen.
Als een "native" woont waar hij altijd gewoond heeft. In een wereld die er al was ,daar is geboren en opgegroeid. De weg kent en weet hoe de weg te vinden. Zicht thuis voelt maar niet vanzelf sprekend nieuwe paden bewandeld.
Als een "immigrant" nieuw gebied binnentreed, een ruimte waar structuur en indeling al aanwezig is. Deze ruimte moet leren kennen, de weg moet leren vinden. Nieuwe omgangsvormen moet leren.
Dan moet er iemand geweest zijn die de ruimte gemaakt heeft, structuren ontworpen, het gebied heeft ontgonnen en verkend heeft. Deze laatste is niet in het gebied geboren maar heeft het ontdekt, gecreëerd, kent er de weg en houdt zicht op de nieuwe ontwikkelingen in het gebied.
Deze laatste persoon is geen "parent" per definitie maar wel de "kolonist", de "pionier". Als deze persoon aanspraak wil maken op een titel, een label, dan stel ik voor om Prensky aan te vullen en hem de "digital pioneer" te noemen.
Er is voor de pioneer nog steeds werk te doen. De wereld is pas 20 jaar oud. Op naar de volgende 20
"digital natives" en "digital immigrants". Hij noemt zichzelf digital Parent. Een term die ik ook graag gebruik maar voor mijn gevoel nog niet geheel de lading dekt.
Zojuist vernam ik op het radio journaal dat "het Internet" vandaag 20 jaar bestaat. Het internet... in eerste instantie door een relatief kleine groep opgezet, bewerkt, bezocht en gebruikt.
Vandaag de dag kunnen we ons voorstellen dat leven zonder internet erg lastig wordt. In het radio journaal waren mensen aan het woord die naar hun menig gewoon weer konden terugkeren naar de tijd van brieven en postkaarten sturen. Betalen met een girokaart (pasje, handtekening, bedrag met de hand invullen, foutje doorscheuren). Naar mijn idee is niets minder waar. We kunnen en we willen niet terug. We zijn allemaal "noodgedwongen" op zijn minst immigranten.
Mijn kinderen (ja ik gebruik graag mijn kinderen als voorbeeld ) zijn van de jongste generatie. Je kan ze met recht "digital natives" noemen. Ze maken klakkeloos gebruik van de informatie en communicatie mogelijkheden. Maar zijn niet de eerste die nieuwe ontwikkelingen oppakken en toepassen.
Hoe zit het met mij? Ik behoor tot een groep mensen die vroeg met ict en internet actief was. De "early adopters". Mijn werk en missie is om anderen (immigants en natives in het onderwijs) deze nieuwe wereld te laten zien, de weg te wijzen, en om nieuwe stukken aan te bouwen en in gebruik te nemen.
Als een "native" woont waar hij altijd gewoond heeft. In een wereld die er al was ,daar is geboren en opgegroeid. De weg kent en weet hoe de weg te vinden. Zicht thuis voelt maar niet vanzelf sprekend nieuwe paden bewandeld.
Als een "immigrant" nieuw gebied binnentreed, een ruimte waar structuur en indeling al aanwezig is. Deze ruimte moet leren kennen, de weg moet leren vinden. Nieuwe omgangsvormen moet leren.
Dan moet er iemand geweest zijn die de ruimte gemaakt heeft, structuren ontworpen, het gebied heeft ontgonnen en verkend heeft. Deze laatste is niet in het gebied geboren maar heeft het ontdekt, gecreëerd, kent er de weg en houdt zicht op de nieuwe ontwikkelingen in het gebied.
Deze laatste persoon is geen "parent" per definitie maar wel de "kolonist", de "pionier". Als deze persoon aanspraak wil maken op een titel, een label, dan stel ik voor om Prensky aan te vullen en hem de "digital pioneer" te noemen.
Er is voor de pioneer nog steeds werk te doen. De wereld is pas 20 jaar oud. Op naar de volgende 20
donderdag 5 maart 2009
Sims
Lang leve Sims.
Deze game is een mooi hulpmiddel voor kinderen om geleden leed te verwerken. Het biedt geen oplossing maar door simulatie kunnen ze diverse aspecten van hun leven nog eens overdenken. Een paar jaar geleden ben ik gescheiden. Al snel vonden mijn ex en ik een nieuwe woning in de buurt en konden we de zorg goed verdelen. Ik ben dus een echte "co-ouder" wat dat ook mag betekenen. De kinderen hebben dus twee maal een "thuis". Al kort na dit gebeuren lieten ze mij zien dat ze mijn nieuwe huishouden in Sims gecreëerd hadden. Ik vind dat "grappig" en onverwacht. Een spel wordt hier gebruikt voor doeleinden waar het waarschijnlijk nooit voor bedoelt was. Een minpunt en misschien een tip voor de spel ontwikkelaars. In deze tijd met gebroken gezinnen blijkt het niet mogelijk in Sims om twee kinderen aan twee huishoudens te koppelen. Dus leve de Sims (in een huis tegelijk).
Deze game is een mooi hulpmiddel voor kinderen om geleden leed te verwerken. Het biedt geen oplossing maar door simulatie kunnen ze diverse aspecten van hun leven nog eens overdenken. Een paar jaar geleden ben ik gescheiden. Al snel vonden mijn ex en ik een nieuwe woning in de buurt en konden we de zorg goed verdelen. Ik ben dus een echte "co-ouder" wat dat ook mag betekenen. De kinderen hebben dus twee maal een "thuis". Al kort na dit gebeuren lieten ze mij zien dat ze mijn nieuwe huishouden in Sims gecreëerd hadden. Ik vind dat "grappig" en onverwacht. Een spel wordt hier gebruikt voor doeleinden waar het waarschijnlijk nooit voor bedoelt was. Een minpunt en misschien een tip voor de spel ontwikkelaars. In deze tijd met gebroken gezinnen blijkt het niet mogelijk in Sims om twee kinderen aan twee huishoudens te koppelen. Dus leve de Sims (in een huis tegelijk).
Sims nogmaals
Wat een verschrikkelijk spel The Sims.
Negatieve reacties op gaming richt zich vaak op allerlei gruwelijke schiet, dreun en moord games die ook nog eens zeer realistisch zijn. Nooit hoor ik een "bezorgde" ouder of leerkracht over games als Sims. Het wordt tijd daar eens goed over na te denken.
Een van de eerste keren dat mijn kinderen dit spel speelde konden ze al met veel kabaal genieten van een afgebrand huis. Het bleek dat als je je personage laat koken maar hem/haar niet eerst een kookboek heb laten lezen binnen de kortste keren de keuken in brand staat. Reden tot hilariteit. Met groot sadisme wordt geëxperimenteerd met rampen. Ik weet nog toen ik zelf lang geleden sim city speelde er ook niets leuker was dan je stad laten verwoesten door Godzilla.
Ik was pas echt geschokt toen onlangs, tijdens een gezellige maaltijd, mijn 14 jarige dochter zich ontpopte als een echte gruwel. Al lange tijd geleden had dit monster ontdekt dat als je een personage in een kast opsluit en daar "vergeet" de Sims bewoner na verloop van tijd overlijdt en zelfs in je huis gaat rondspoken als. Dit wordt door de hedendaagse puber blijkbaar als humor ervaren. Afschuwelijk. gewoon iemand laten doodgaan door te" vergeten". De spelontwikkelaars geven hier ook blijk van een apart soort fantasie. Gek genoeg hoor ik nooit iemand over deze schadelijke invloed van het nette "Sims". Op "nine ways to make your Sims DIE" vind je meer infomatie om je sims een gruwelijke dood te laten sterven
Eerlijk gezegd vond ik dit voorval ook erg grappige en mijn kinderen doen in het echte leven letterlijk "geen vlieg kwaad". Het blijkt zelfs dat gamende kinderen in real life vredelievender zijn dan "niet gamers".
Negatieve reacties op gaming richt zich vaak op allerlei gruwelijke schiet, dreun en moord games die ook nog eens zeer realistisch zijn. Nooit hoor ik een "bezorgde" ouder of leerkracht over games als Sims. Het wordt tijd daar eens goed over na te denken.
Een van de eerste keren dat mijn kinderen dit spel speelde konden ze al met veel kabaal genieten van een afgebrand huis. Het bleek dat als je je personage laat koken maar hem/haar niet eerst een kookboek heb laten lezen binnen de kortste keren de keuken in brand staat. Reden tot hilariteit. Met groot sadisme wordt geëxperimenteerd met rampen. Ik weet nog toen ik zelf lang geleden sim city speelde er ook niets leuker was dan je stad laten verwoesten door Godzilla.
Ik was pas echt geschokt toen onlangs, tijdens een gezellige maaltijd, mijn 14 jarige dochter zich ontpopte als een echte gruwel. Al lange tijd geleden had dit monster ontdekt dat als je een personage in een kast opsluit en daar "vergeet" de Sims bewoner na verloop van tijd overlijdt en zelfs in je huis gaat rondspoken als. Dit wordt door de hedendaagse puber blijkbaar als humor ervaren. Afschuwelijk. gewoon iemand laten doodgaan door te" vergeten". De spelontwikkelaars geven hier ook blijk van een apart soort fantasie. Gek genoeg hoor ik nooit iemand over deze schadelijke invloed van het nette "Sims". Op "nine ways to make your Sims DIE" vind je meer infomatie om je sims een gruwelijke dood te laten sterven
Eerlijk gezegd vond ik dit voorval ook erg grappige en mijn kinderen doen in het echte leven letterlijk "geen vlieg kwaad". Het blijkt zelfs dat gamende kinderen in real life vredelievender zijn dan "niet gamers".
woensdag 4 maart 2009
stagaires
Soms valt er een techniek student nog iets te leren. Bij ons op het HCO lopen nu twee studenten stage om o.a. de opnames van de FLL dag te spotten en te monteren tot een mooie film. Een behoorlijke klus. Toen ik van de week bezig was om met I can Animate een film te maken kwamen ze maar eens een kijkje nemen. Het bleek dat ze graag eens met een Apple wilden werken. Technisch toch behoorlijk begaafd bleken de heren van andere besturingssystemen dan Windows weinig verstand te hebben. Voor mij de kans om op de praatstoel te gaan zitten. Het gevolg was dat de een nu met een macbook in de weer is (als RTC hebben we er gelukkig een aantal), de ander heeft meteen Ubuntu op zijn laptop geinstalleerd en is daar nu druk mee bezig.
De toekomst ziet er weer beter uit.
Abonneren op:
Posts (Atom)